Chyba każdy z nas pamięta, gdy jako dziecko jedynym celem na wielkanocny poniedziałek było wstać jak najwcześniej i wspólnie z koleżankami i kolegami oblewać się wodą. Tego poranka do domu wracało się tylko po to, aby uzupełnić zapasy “amunicji” w naszych pistoletach na wodę i butelkach.

Śmigusa-Dyngusa kojarzy chyba każdy, lecz mało kto wie jakie są korzenie tego zwyczaju i skąd ono się wzięło. Zwyczaj ten ma bardzo bogatą historię, lecz dzisiaj obchodzi się go w zaledwie kilku krajach Europy Środkowo-Wschodniej.

Śmigus i Dyngus były oddzielnymi świętami

Zwyczaj oblewania się wodą jest w pełni słowiański i datuje się go na VI-VII wiek naszej ery. Było to związane z uczczeniem radości po odejściu zimy oraz świętowaniem nadejścia wiosny. Co ciekawo początkowo Śmigus oraz Dyngus były niezależnymi od siebie świętami. Ten pierwszy polegał właśnie na robieniu psikusów innym osobom, w tym polewaniu się wodą. Oprócz tego dochodziło wtedy do symbolicznego bicia palmami po nogach. Najciekawsze jest jednak oblewanie się wodą ponieważ miało ono służyć zwiększeniu płodności oraz symbolicznemu oczyszczeniu się z chorób. W związku z tym pierwszym celem oblewania były przede wszystkim niezamężne dziewczyny.

Dyngus był czymś zdecydowanie innym – polegał on na odwiedzaniu przypadkowych ludzi, a oni mieli podróżnego obdarować jakimś podarkiem lub zaopatrzyć na dalszą drogę.

Z czasem jednak święta te zaczęły się łączyć, a ludzie zapomnieli czym od siebie się różniły. W związku z tym obu członów nazwy tych świąt powstało jedno – Śmigus-Dyngus.

W jakich krajach zwyczaj ten pozostał?

Jako, że Śmigus-Dyngus jest zwyczajem typowo słowiańskim, to obecny jest nadal w krajach z tego kręgu kulturowego, ale i nie tylko. Oprócz Polski oblewanie wodą nadal funkcjonuje we wschodnich Czechach – na Morawach. Obecny jest on także na Słowacji oraz w Bułgarii.

Co ciekawe tradycję tę przejęli również Węgrzy, którzy od XVI wieku praktykują oblewanie młodych kobiet wodą.